φανοφόρος

-ο, θηλ. και -α, Ν

(για πρόσ. και για πράγμ.) αυτός που έχει φανό.

[ΕΤΥΜΟΛ. < φανός (Ι) «πυρσός» + -φόρος*. Η. λ. μαρτυρείται από το 1844 στην εφημερίδα Αἰών].